Herfst….een waaier van gevoel

In deze column neem ik u mee naar het jaargetijde dat bij mij de meest uiteenlopende gevoelens oproept. Moedertje natuur neemt me in de herfst mee in een achtbaan vol emoties. Stapt u even in?

Indian summer en bezinning

In de maand september valt wat blad. De natuur kleurt langzaam naar warme tinten en de dagen korten merkbaar. De temperatuur van onze natte kijkdozen zakt gestaag naar waarden rond de 15 graden. Deze afname van de watertemperatuur lijkt een helende werking te hebben op de gesteldheid van mijn gevinde pareltjes. En indirect dus ook op de mijne. Kleuren intensiveren en de doffe huidjes hervinden hun glans die door de warme zomer verloren is gegaan. Deze ingrediënten gecombineerd met een mespuntje Indian Summer leveren vaak intense momenten op van bezinning. Hangend op de vijverrand vraag ik me af welke variëteit nog ontbreekt, waarom ik me soms zo druk maak om materiele zaken en waarom ik überhaupt niet vaker hier aan mijn vijver ‘hang’? Antwoorden vind ik zelden. Ik weet het zeker. De nazomer is de mooiste tijd van het jaar. De verregende septemberdagen neem ik op de koop toe.

Onheil

Ongemerkt loopt september over in oktober. Ondanks een verdere daling in temperatuur lijken de vissen in hun element. Ze bunkeren met ziel en zaligheid om de aanstaande winter sterk en doorvoed te lijf te gaan. Bomen verliezen meer blad als gevolg van een eerste onschuldige nachtvorst. Rood verandert in donkerrood. Donkerrood verandert in bruin. Mijn gemoed kabbelt mee. Niets doet vermoeden dat er onheil aanstaande is. Of misschien wel? De eerste herfststormen dienen zich aan, nachten worden serieus kouder en de dagen van 15 graden of meer worden gevoelig spaarzamer.

Nooit ontkom ik eraan. Steevast in de loop van november, maar soms zelfs al in oktober valt een ongenode gast binnen. Zonder kloppen welteverstaan. Sterker nog. Het is een meedogenloze overval die ik niet zie aankomen. Of niet wil zien aankomen. Dat kan ook. Plots is het waterkoud en tikt de temperatuur maar amper 6 graden aan. De wintertijd gaat in en sombere vooruitzichten ronden ieder journaal af. Die eerste gemene herfstdagen, waarvan de ruitenkrabber en winterjas de levende bewijzen zijn, brengen mijn gemoedstoestand steevast op een bedenkelijk niveau. Bruin verandert in grijs. Of moet ik zeggen zwart? Ieder jaar heb ik een week nodig om een ware herfstdepressie af te wenden. Soms zelfs twee.

Behoedende koi en schuldgevoel

Gek genoeg zijn het juist de edele koi, welke ik in die zwarte weken danig verwaarloos, die me voor de herfstdepressie behoeden. Mijn vissen lijken zich niets aan te trekken van de invallende kou en de talloze bladeren aan de oppervlakte. Ze nemen me niets kwalijk en stralen door weer en wind. Ten volle besef ik dat ik niet zonder ze kan. Mijn schuldgevoel koop ik standaard af door de plaatsing van de vijveroverkapping uit te stellen. De verwarming moet maar even zweten opdat de spaarzame lichtstralen van november mijn vissen kunnen kietelen. Half december is tijd genoeg voor dat lelijke gedrocht.

De koidealers die in deze tijd van het jaar Japan aandoen geven mij het laatste zetje in de goede richting. Zij zorgen voor vele uren lees- en kijkplezier. Struinend over het web naast de kachel poets ik het laatste beetje herfst in mijn hoofd weg. De resultaten van een zomertje Japanse mudpond maken me licht euforisch. Kunststukjes van meesters met vaak de aanduiding ‘P.O.A.’ doen mijn hart sneller kloppen. En dan de veilingen van de ware meesters. Het kan niet op. Twee ton voor een mooie showa? Een mooie onderwerp om mijn volgende column aan te wijten……Ik droom langzaam weg op een roze koiwolk en zeg de herfst zachtjes gedag.