Ik ging op reis en nam mee terug…..

Een vat vol prachtige herinneringen! In mijn vorige column nam ik u mee in mijn visie over de Japanse kweker en diens drijfveren. Nu ik in real life de ambachtslieden heb mogen aanschouwen en besnuffelen zal ik mijn visie moeten bijstellen. De kwekers in Japan laten zich niet omschrijven in een stereotype. Integendeel. De variatie onder de koimakers is enorm. Een grotere diversiteit in karakters, visies en koibeleving kunt u zich niet voorstellen. De Japanse kwekers hebben echter ook twee eigenschappen gemeen. Dat is liefde voor hun vak en een commerciële drijfveer. Die liefde voor het vak heeft echter veel verschijningsvormen.

In Niigata woont bijna letterlijk op iedere straathoek een kweker. Aan de rand van de stad, net onder aan de berg, diep in de bergen verscholen op een idyllisch plaatsje of gewoon op de top van de berg waar de lucht ijl is en de mensen wat stugger.

Grote koifabrieken als Isa en Dainichi zijn gehuisvest aan de voet van de bergen op het vlakke land. Hier is genoeg ruimte om alle, veelal moderne en verzorgde, koihuizen te centreren en de grote hoeveelheden koi te huizen in de wintermaanden. De kwekers sturen hier op geheel eigen wijze hun talrijke farmmanagers en personeelsleden aan. Ze zien erop toe dat klanten adequaat en kundig worden geholpen. Hier is het zakelijkheid die de boventoon voert. De koi-imperiums kennen hun prijzen en die worden ook betaalt. Momenteel slaan voornamelijk Aziaten daar hun slag.

In de bergen worden de koihuizen vaak kleiner en de kwekers talrijker. Kwekers die slechts part-time kweken en daarnaast slager, taxichauffeur of fabrieksmedewerker zijn komen er veel voor. Hier wordt vaak uitgebreid de tijd genomen voor klanten. Het zijn als het ware medehobbyisten die graag een centje bijverdienen maar niet de zakelijkheid van de grote kwekers bezitten. Hier voelde het voor mij het prettigst. Het meer traditionele werk schuilt juist nog bij deze kwekers. Oude en vervallen koihuisjes waar je struikelt over kabels, leidingen en slangen bieden vaak onderdak aan de meest bijzondere en hoogwaardige vissen. Iedere kweker heeft zo zijn eigen filosofie over koi kweken en gelooft hier ook rotsvast in. Gedisciplineerd wordt er vaak 7 dagen per week met veel bezieling gewerkt aan hun bedrijf.

Ander opvallend feitje was de gereserveerdheid van de kwekers die op grote hoogte gehuisvest zijn. De wat stugge en ogenschijnlijk norse gelaatsuitdrukking en lichaamstaal maakt communiceren lastig. Een goede observatie bij hun koihandling en de twinkeling in hun ogen bij het bowlen van de betere vissen leerde me dat ook deze kwekers een groot koihart hebben.

Resumerend zou ik de Japanse kweker willen betitelen als een vakkundige en gedisciplineerde ondernemer die met liefde voor zijn vak tracht een goede boterham te verdienen. Hun discipline, werklust en gemoedelijkheid gecombineerd met meesterlijk mooie koi heeft me vaak in vervoering gebracht. Nog regelmatig denk ik terug aan de eerste dagen van maart. Het was de reis van mijn leven.