Vrijdag de 13de
Het is vrijdag 13 november. De herfst lijkt nu echt in te vallen en bevestigt dat met een straffe wind die de ramen van mijn huis teistert. Sinterklaas is bezig aan de laatste loodjes van de barre vaartocht richting ons kikkerlandje. Dochterlief is in een diepe slaap en droomt vol verwachting over luidruchtige pieten en een oude man met een rare hoed en hele grote baard. Tot zover lijkt het een doodgewone, oer-Hollandse novemberavond.
Op mijn laptop sluit ik net het laatste reisverslag af van een bevriende koidealer en probeer ik de eerste woorden van deze column aan het witte scherm toe te vertrouwen. Ik zie dat het 23.00 uur is. Waarom ik dat detail onthoud weet ik eigenlijk niet maar op dat moment slaat bij mij de doodgewone en oer-Hollandse novemberavond om in een zwarte dag die de geschiedenisboeken in zal gaan van het welvarende Europa van de 21ste eeuw. De aanslagen die we wekelijks in het nieuws zien in andere werelddelen en vaak niet westerse culturen doen mij eerlijk gezegd nauwelijks opkijken. Nu echter was de paniek in Parijs….Parijs….dat is een uurtje of 4 rijden als je een beetje gas geeft. Ik zit uren aan de buis gekluisterd en zuig alle informatie op als een spons. Talloze doden en gruwelijke verhalen grijpen mij aan. Waarom voel ik me nu wel zo betrokken vraag ik me al snel af? Is dat dan alleen omdat het zo dichtbij komt? Beschaamd moet ik u meedelen dat dat waarschijnlijk de enige reden is. En mét mij durf ik te stellen dat ook velen van u vooral dáárom in een meelevende modus schoten. Saamhorig en betrokken veranderen alle Facebook-profielen in Franse vlaggen of Eiffeltorentjes. Alsof de aanslagen in Syrië, Irak, Afghanistan er hier minder toe doen. Tenminste… ik heb nooit een Afghaanse vlag op een Facebook-profiel gezien.
Ik leg me diep in die nacht neer bij deze werkelijkheid. Blijkbaar zit ons brein en ons geweten op deze manier in elkaar. Over een paar uurtjes wordt mijn prinsesje wakker en gaan we hét kinderfeest van Nederland vieren. Aan de buis gekluisterd zien we vol afgrijzen Sinterklaas verdwalen in de mist en dreigt alles in duigen te vallen. Op miraculeuze wijze verdwijnt de mist en vindt Sinterklaas alsnog op tijd het idyllische Meppel. Opgelucht zingen mijn lieve dochter en ik alle sinterklaas liedjes uit volle borst mee. In stilte vraag ik god, maar zeker ook Allah met klem; laat dit geweldige sprookje alstublieft voor altijd in tact?
AE
NB; vergeef me dat ik het niet over koi had deze column. Koi zijn in een wereld als deze immers ook niet meer dan een sprookje.