Winterblues

De lange winter is bij het ter perse gaan van deze krabbel ein-de-lijk voorbij. Nog nooit stond mijn koipitje zo laag als deze winter. De donkere dagen leken eindeloos en zelfs in de koi-groepsapps waar ik lid van ben ging het meer over voetbal of andere onzinnigheden dan over koi. Armoe troef als je het mij vraagt. Deze column schrijf ik in een waterig zonnetje op een zondagochtend in februari. De grote show in Japan is net voorbij en de prachtige plaatjes komen in een heerlijke polonaise op Facebook voorbij. De amechtige kohaku die meer dan 1 miljoen euro kostte won de grote prijs. En terecht als je het mij vraagt. Direct zoemen de geruchten al weer rond, want deze hoofdprijs zou al tijden geleden zijn beklonken in een Japans achterkamertje en niets te maken hebben met de schoonheid van deze vis. Ik weiger mee te doen aan deze speculaties. De wereld is sowieso verrot en de leugen regeert óveral zodra het over poen gaat. Nee. Laat mij maar. Ik heb de handen vol aan mezelf. De winterse misère dreunt oorverdovend door. Zachtjes droom ik terug naar die bizarre zomer van 2018. Die zomer waarin alles klopte. Het is misschien juist wel die heerlijke zomer die mijn winterblues nu zo wreed pijnlijk blootlegt. Want de tegenstelling is groter dan ooit. Ik neem me daarom voor de komende maanden iedere zonnestraal in me op te nemen om zo die vreselijke winterslaap langzaam van me af te schudden. Ik laat de gekke commerciële koiwereld even voor wat hij is en geniet van de dankbare koi die in mijn verkoopbassins hun baantjes trekken. Gelukkig is mijn koizaakje geen broodwinning maar slechts een uit de hand gelopen hobby. Dus niets moet. En dat bevalt me uitstekend! Het herstel van deze donkere winter zal nog wel even duren….op naar een heerlijke zomer van 2019!

Zon op al uw wegen,

AE