Zomer blues

Hartje zomer. Koi zijn fit maar lui. Ze genieten meer van de larven die zich nestelen in het draadalgtapijtje aan de vijverwanden dan van ons dure koivoer. De zon brandt fel en lang. De natuur begeeft zich in de hoogste versnelling. Buiten regelmatig water verversen, een ingedraaid filter en ruime beluchting hebben onze kasplantvissen weinig hulp nodig. Genieten is het enige dat ons rest. Tenminste zo lijkt het…

We noteren de langste dagen van het jaar. Iedereen heeft de vakantiekriebels. De jaarlijkse uittocht van het werkvolk richting het zuiden is aanstaande. Op deze dagen dat de rust in het dorp aanstaande is vind ik als ‘wegens werk noodgedwongen thuisblijver’ altijd ruimte om het leven van bovenaf te aanschouwen;

Ik zie een buurman die een vijver verzorgt tijdens de afwezigheid van de vijverbezitter. Aan een geschreven instructiebriefje voegt de bezorgde eigenaar toe ; ‘En bij twijfel bellen he?’ ‘Natuurlijk bel ik!’ Aldus de buurman. Goedbedoelde vrijwilligers en buurmannen blijken na twee weken vakantie helaas toch niet altijd de betrokkenheid te hebben die vooraf werd beloofd . Uitgevallen luchtpompen, stilgevallen circulatiepompen of ander technisch leed is juist in een hete zomer vaak de oorzaak van allerlei onnodige sterfte van koi. En altijd is de mooiste koi van het stel degene die sneuvelt…

Na een lange dag op het werk vraag ik me leunend op mijn vijverrand af; wat is nu de moraal van dit verhaal? Of beter gezegd; wat beweegt ons om allerlei dieren te houden en te verzorgen terwijl we ook zonodig 5 weken per jaar op vakantie moeten? Gezelschap? Warmte en liefde? Of is het toch meer ‘de neiging tot’, of ‘de behoefte aan’ hiërarchie in onze levens? Zelf neig ik naar dat laatste. Pijnlijk om toe te geven wellicht maar laat ik als eerste over de brug komen. ‘Zorgen voor’ geeft mij een goed gevoel! Iets voor een ander wezen betekenen verhoogt mijn eigenwaarde. Dat heb ik zo ontzettend hard nodig. Daarnaast streelt een mooie koi in mijn bezit mijn ego. Hoe zit dat bij u?

AE